کلماتم غمگینند
می خواهند به کار نیایند
به نشان اعتراض!
به نشان غم!
که می گویند ما را به چه نوشتن
که آن که ما را اول بار
سرباز وار
به کارزار
نوشتن فرستاد
دست بر کشیده است از نوشتن..
اگرچه به اجبار
می گویم شان آرام باشید گنجشگکان کوچک من در لباس جنگ...
او آن است که گرچه دامش را هرگز تهی نیافت
اما همیشه آماده بود
تا دیگر بار و دیگر بار
دام بر گسترد
تا شده کلامی
کسی را به زیبایی نزدیکتر کند..
اقتدا کرده به قاموس بامدادان او هرگز از پا نخواهد نشست..
آرام می گیرند
کلماتم را می گویم
آرام اشک می ریزند
به یاد آن همه زیبایی که در احساس برخورد باران به خاک بود
