چه بگویم
چه بگویم از وطنی که موطن مردمانش که نیست ، هیچ
قتلگاه زیباترین فرزندان خود است
و به میان میدان هایش
به حکم شرع
قتل
آزاد است
و در پستو هایش
به رسم عشق
نوازش
ممنوع
رویای رویا پروران* که نیست، هیچ
جای شلاق است بر دیده های زیبا پسندشان
و زخم است
که بخراشیش
کابوس است
تلخ تر از کابوس هراسناک ترین شب ها
که به فریاد سیاه بی کسی بیدار شوی
و هر روز صبح مردمانش به عادت دیدن مرگ از بسترهاشان بر می خیزند...
پ.ن:اعدام احسان فتاحیان هم اتفاق افتاد،علیرغم همه ی نباید ها و خواهش می کنیم اعدام نکنید ها و نامه های کوتاه و بلند امضا شده
باید از قوانین اسلام ممنون بود با این میدان مانوری که به حاکم شرع داده است!
