از من نپرس خونه ام کجاس...

از من می پرسد از کجا می آیی؟

می گویم

          با شوقی دروغین در نگاه و غروری مجازی در دل:

                               از سرزمین کوه های سر به فلک کشیده و دشت های سرسبز


                            جنگل ها و رودها و کویرها!


می گویند اما این ها دروغ را بو می کشند
پوزخندی می زند
می گوید از کجا می آیی؟

-از سرزمین ابن سینا و رازی
کاشف الکل و نویسنده ی قانون!

باز می پرسد :از کجا می آیی؟

-از سرزمین شاعران و نویسندگان!حافظ را نمی شناسی،عمر خیام را که می شناسی؟!

-بگو از کجایی

-از سرزمین داریوش و کوروش!از خاستگاه اولین لوح حقوق بشر!

می خندد این بار با صدای بلند!

-راستش را بگو،از کجایی؟

سرم را می اندازم پایین

-از سرزمین دختران روی آسفالت و پسران توی عکس

    
                                            آزادی در زنجیر و زنجیر در آزادی

          
         
 هنر در سوراخ و موش ها با دندان های خون آلود و چشم های سرخ بیرون  در خیابان



من از سرزمین فریاد می آیم

راه های سخت

کوه های صعب العبور

و مرزهای بسته ی تنهایی

من ،قافله ام راهش را گم کرده است...



دیگر هیچ نمی پرسد.