به همه ی آن هایی که هم صدای سکوت نمی مانند.
و به حروف دوم و سوم راز.
برسد به دست الف.ز
این خانه سال هاست بی صدایی، فریادش را خورده
فقط باد هو هو می کند در خیابان های از قدم انسان خالی مانده اش
به خدا ترس داشت در این پس کوچه های تنگ و ترش
سرود امید خواندن
از تو چه پنهان ما دستمان همیشه می لرزید وقت گیراندن چراغ....
آمد زمانی اما
طنین ساز تو پیچید در گوش ترانه باز مان
به آهنگت، اشک از چشم ترسیده امان افتاد
دست هم یادش رفت لرزیدن!
برادر جان
به هوای آوای تو پچپچه ی فرو خورده ام را فریاد زدم
و باز فاحشه گشتم
به قانون شهر ریش های بلند
فکر های کوتاه..
چه حالی داشت!
برادر
خال آورده ای روی دست این شب پرستان!
شیفته ی خاموشی اند این ها
چراغ موشی هم اگر دست می گیرند از ترس زمین خوردن است..
برادر جان!
دیوها فانوس شان نفت ندارد!
بیا
چند ترانه ی دیگر کار داریم تا صبح..
